ประเทศส่วนใหญ่มีอาหารหลัก: พืชพื้นเมืองที่เติบโตเร็วและเก็บง่ายซึ่งมีคาร์โบไฮเดรตสูง ในแอฟริกา มันคือข้าวฟ่าง ในเอเชียข้าว ในอเมริกาข้าวโพดและมันฝรั่ง รอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ตะวันออกกลาง และยุโรป มีข้าวสาลีและข้าวบาร์เลย์ ออสเตรเลียเป็นข้อยกเว้น – เราไม่มีอาหารหลัก แต่ทุ่งหญ้าพื้นเมืองมีโอกาสมากมายในการผลิตธัญพืช อันที่จริง ชาวอะบอริจินเคยใช้หญ้า พื้นเมืองทำขนมปัง และมีหลักฐานว่าพวกเขาเป็นผู้ทำขนมปังรายแรก ของโลก
ในพื้นที่ที่เรียกว่าPanara ซึ่งตั้งอยู่ในวงแหวนรอบภาคกลางของ
ออสเตรเลีย ชาวอะบอริจินใช้ เทคนิค ไฟ ที่ซับซ้อน ในการจัดการทุ่งหญ้าและเก็บเกี่ยวธัญพืช พวกเขารวบรวมเมล็ดพืชจำนวนมากปีละ หลายครั้ง แล้วเก็บไว้ในนอกฤดู ธัญพืชที่เก็บเกี่ยวมาจากหญ้าพื้นเมือง ซึ่งเป็นสายพันธุ์ที่เหมาะกับการปลูกในสภาพท้องถิ่น พวกเขาบดผสมกับน้ำแล้วอบในถ่านหินร้อนเพื่อผลิตขนมปังที่มีลักษณะคล้ายแดมเปอร์
เหตุใดจึงยังไม่มีการรวบรวมและเตรียมธัญพืชพื้นเมืองนี้ ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน อย่างไรก็ตาม การเตรียมเมล็ดพันธุ์สำหรับอาหารนั้นใช้เวลาและแรงงานมาก นอกจากนี้ เนื่องจากกลุ่มชาวอะบอริจินถูกสังหารหมู่หรือถูกกวาดต้อนออกจากประเทศ การปฏิบัติดังกล่าวและความรู้ที่เกี่ยวข้องจึงหายไปเป็นส่วนใหญ่
ประโยชน์ของการผลิตอาหารจากหญ้าพื้นเมืองเป็นที่ทราบกันดี ทุ่งหญ้าต้องการปุ๋ยอย่างจำกัด (ถ้ามี) ไม่มียาฆ่าแมลง และสามารถแตะน้ำใต้ดินได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการการชลประทานหรือการเพาะปลูกที่ดิน
ในขณะที่ทุ่งหญ้าพื้นเมืองให้เมล็ดพืชน้อยกว่าระบบการปลูกพืชทั่วไป (เพิ่มเติมในภายหลัง) แต่ต้องใช้ทรัพยากรน้อยลง ในการผลิต ยิ่งไปกว่านั้น ทุ่งหญ้ายังมอบ “ บริการ ” ด้านสิ่งแวดล้อมที่จำเป็น รวมทั้งสนับสนุนความหลากหลายของพืชและสัตว์ ครอบคลุมพื้นดินเปล่า และเปิดใช้งานการแทรกซึมของน้ำ การรีไซเคิลสารอาหาร และการกักเก็บคาร์บอน
ปัจจุบันการผลิตทางการเกษตรทั้งหมดของออสเตรเลียมีมูลค่าประมาณ60.8 พันล้านดอลลาร์ ออสเตรเลีย ต่อปี และเราส่งออกประมาณ 65% ของสิ่งที่เราผลิต อาหารหลักของออสเตรเลียอาจไม่ส่งผลโดยตรงต่อมูลค่าการส่งออกสินค้าเกษตรของเรา อย่างน้อยก็ในระยะสั้น แต่อาจลดค่าใช้จ่ายในการควบคุมศัตรูพืชโดยการเพิ่มที่อยู่อาศัยสำหรับผู้ล่าที่เป็นประโยชน์ นอกจากนี้ยังแสดงถึงความเสี่ยงต่ำที่
ผลตอบแทนแก่ผู้ปลูกที่ต้องการเพิ่มพืชพื้นเมืองในคุณสมบัติของพวกเขา
เราไม่สนับสนุนการนำหญ้าพื้นเมืองมาใช้เป็นพืชอาหารหลักในออสเตรเลีย แต่ควรตรวจสอบอย่างรอบคอบว่าหญ้าพื้นเมืองเติบโตและผลิตเมล็ดพันธุ์อย่างไร เพื่อให้เข้าใจได้ดีขึ้นว่าแนวทางปฏิบัติด้านการเกษตรในปัจจุบันอาจปรับปรุงได้อย่างไร
ผู้จัดการที่ดินพื้นเมืองใช้เทคนิคการเผาเพื่อปลูกและบำรุงรักษาพืชหญ้าในท้องถิ่น ทุ่งหญ้ามีความสำคัญทางวัฒนธรรมและจิตวิญญาณสำหรับชาวพื้นเมืองออสเตรเลีย การปกป้องและการฟื้นฟูของพวกเขาสามารถสร้างโอกาสทางธุรกิจใหม่ให้กับชาวอะบอริจินและส่งเสริมการปรองดอง
หญ้าจำนวนหนึ่งถูกใช้โดยชาวอะบอริจิน ซึ่งทั้งหมดนี้อาจเป็นอาหารหลักที่ดีสำหรับออสเตรเลีย แนวทางที่ดีที่สุดคือการขยายพันธุ์ให้หลากหลายตามประเพณีท้องถิ่น ประเภทของดิน ปริมาณน้ำฝนและฤดูกาล
ขนมปังในจินตนาการ
การปลูก การแปรรูป และการทำขนมปังจากหญ้าพื้นเมืองจะเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีใหม่ ๆ และท้าทายวิธีการปัจจุบัน
ตัวอย่างเช่นหญ้ามิตเชลล์ พื้นเมือง ซึ่งพบได้ทั่วภาคเหนือของออสเตรเลีย ผลิตธัญพืชได้ระหว่างครึ่งถึงหนึ่งตันต่อเฮกตาร์ ซึ่งน้อยกว่าหนึ่งในสี่ของผลผลิตข้าวสาลี
ผลผลิตนี้สามารถเพิ่มขึ้นได้โดยการระบุและเพาะปลูกพืชที่ผลิตเมล็ดพันธุ์มากกว่าเพื่อนบ้าน บุคคลเหล่านี้มีโอกาสดีที่สุดในการผลิตพืชที่ให้ผลผลิตสูงรุ่นต่อไป
เพิ่มเติม: ระบบการจัดการไฟที่ดีที่สุดในโลกอยู่ทางตอนเหนือของออสเตรเลีย และนำโดยผู้จัดการที่ดินที่เป็นชนพื้นเมือง
การแปรรูปธัญพืชพื้นเมืองถือเป็นความท้าทายอีกประการหนึ่ง ระบบแปรรูปธัญพืชในปัจจุบันได้รับข้าวสาลีจำนวนมากพร้อมข้อกำหนดการสีที่ทราบในช่วงเวลาที่กำหนดของปี ความต้องการด้านเวลา ขนาด และการกัดของการส่งมอบธัญพืชพื้นเมืองนั้นคาดการณ์ได้น้อยกว่ามาก
เพื่อให้มีประสิทธิภาพ เครื่องจักรแปรรูปเมล็ดพืชสมัยใหม่ต้องการเมล็ดพันธุ์ที่สะอาด ขนาดสม่ำเสมอ และไม่ปะปนกับเมล็ดพืชชนิดอื่น
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา “ธัญพืชโบราณ” เช่น quinoa, chia และ Spell ได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นในหมู่ผู้บริโภคอาหาร พืชผลเหล่านี้เติบโตด้วยตัวเองและได้รับการปรับปรุงคุณภาพทางพันธุกรรม ดังนั้นจึงค่อนข้างสม่ำเสมอเมื่อขายเป็นเมล็ดพืช แป้ง หรือในผลิตภัณฑ์อบ
แต่ผลิตภัณฑ์ธัญพืชพื้นเมืองของออสเตรเลียอาจมีหลายชนิดที่ปลูกและเก็บเกี่ยวพร้อมกัน ดังนั้น ณ จุดขาย ผู้บริโภคจะต้องยอมรับว่าขนมปัง บิสกิต หรือเค้กทุกก้อนอาจมีรสชาติที่แตกต่างกัน และมีธัญพืชหลายชนิด
การผลิตธัญพืชพื้นเมืองให้ประโยชน์ทางเศรษฐกิจที่อาจเกิดขึ้น สิ่งเหล่านี้ควรไปหาผู้ดูแลแบบดั้งเดิม ก่อน ซึ่งสวนทางกับกระแสในปัจจุบันที่อุตสาหกรรมอาหารพื้นเมืองของออสเตรเลีย เพียง 1% เท่านั้นที่ผลิตโดยคนพื้นเมือง
